Wybierz szablon. Wprowadź elementy. Pobierz zestaw ćwiczeń interaktywnych i do wydruku. Dowiedz się więcej. Przepisy - Dwa ognie usportowione - Przepisy gry w koszykówkę - Przepisy gry w koszykówkę - Przepisy gry w koszykówkę - Przepisy gry w piłkę nożną.Boisko Boisko do baseballu tzw. baseball diamond jest w przybliżeniu wycinkiem koła o kącie rozwarcia 90°. Kształt boiska przedstawiany jest na diagramie obok. Boisko podzielone jest na dwa wyraźnie kontrastujące z sobą obszary. Wewnętrzny zwany infield składa się z kwadratu, na którego czterech rogach położone są bazy. Ta cześć boiska zwykle utworzona jest z utwardzonego piasku, zazwyczaj w czerwono-rdzawym kolorze. Długość boku tego kwadratu, a zarazem odległość pomiędzy poszczególnymi bazami, wynosi 90 stóp czyli metra. Wierzchołek kwadratu będący zarazem wierzchołkiem kąta prostego, którego ramiona stanowią boczne granice boiska tzw. foul lines stanowi czwartą bazę, tzw. bazę domową home plate. Na wierzchołku leżącym po prawej stronie bazy domowej znajduje się pierwsza baza first base, na przeciwległym druga baza – second base, a po lewej trzecia baza – third base. Same bazy są rodzajem twardych poduszek o wymiarach zbliżonych do 30 cm (jedna stopa). Za bazą domową, już poza kwadratem, znajduje się stanowisko łapacza - catcher tzw. catcher box, zawodnika drużyny fielding team, czyli zawodnika łapiącego piłki rzucane przez pitchera. W pobliżu środka kwadratu, w odległości 60 stop ( m) od bazy domowej w znajduje się wydzielone koło o średnicy 18 stóp ( m) będące stanowiskiem pitchera, czyli zawodnika drużyny fielding team rzucającego piłki. Okrąg zwykle tworzy niewielki wzgórek, na którego szczycie stoi zawodnik. Infield dopełnia cześć koła ze środkiem w miejscu stanowiska pitchera i o promieniu 90 stóp. Podobnie jak bazowy kwadrat ta część boiska wysypana jest piaskiem lub drobnym żwirem. Druga część boiska, tzw. pole zewnętrzne outfield, jest trawiastym obszarem będącym wycinkiem koła o średnicy 290 do 400 stóp ( do metra). Zewnętrzną i boczne granice pola zewnętrznego wytycza parkan. Zasady ogólne W baseball grają dwie drużyny z których każda na przemian spełnia rolę strony atakującej (team at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!), której zadaniem jest zdobycie punktów i przeszkadzającej w tym drużyny broniącej się (fielding team). Drużyna uderzająca (team at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!) Ze strony drużyny uderzającej w każdym momencie gry uczestniczy przynajmniej jeden lecz nie więcej niż czterech zawodników. Na początku pojedynczej rozgrywki inningu, w grze uczestniczy tylko jeden zawodnik, a wraz rozwojem gry i zdobywaniem kolejnych baz liczba ich wzrasta. Zawodnik uderzający - batter, staje z prawej lub lewej strony bazy domowej (w zależności czy jest prawo- czy leworęczny) i stara się kijem bejsbolowym, uderzyć w piłkę rzucaną przez pitchera przeciwnej drużyny, zanim zdoła złapać ją catcher. Jeśli uda mu się to, pozostawiając kij stara się dobiec do pierwszej bazy, a jeśli to możliwe kolejnych, zanim piłka zostanie złapana przez zawodników przeciwnej drużyny i odrzucona do zawodnika strzegącego bazy. Zawodnik zdobywa bazę jeśli zdoła dotknąć jej jakąkolwiek częścią ciała zanim dotknie (tag out) go zawodnik drużyny przeciwnej strzegący tej bazy, jednakże nie wcześniej niż zostanie mu podana złapana wcześniej piłka. Jeżeli zawodnik uderzający nie zdoła zdobyć bazy, zostaje zbity i wycofuje się z gry. Zawodnik zostaje zbity także wtedy, gdy wykona trzy nieudane próby (strike-out) uderzenia piłki. Próba uderzenia piłki uznawana jest za nieudaną, gdy zawodnik wykona pełny zamach kijem nie trafiając w piłkę, a ona sama zostaje złapana przez catchera. Zbicie następuje także wtedy, gdy po jej odbiciu piłka zostaje wyłapana z powietrza - air ball (złapana zanim spadnie na murawę, w przeciwnym razie jest to ground ball). Trzecim przypadkiem zbicia jest sytuacja gdy batter trzykrotnie zignoruje (nie wykona próby jej odbicia) prawidłowo rzuconą piłkę. Jeżeli pitcher czterokrotnie popełni błąd rzucając piłkę w nieodpowiedni sposób, a zanim batter wykona trzy błędy w uderzeniu, ten ostatni zdobywa bazę za darmo, dostaje tzw. walk. Jeżeli pierwsza baza jest zajęta, zawodnik na niej stojący przesuwa się o jedną bazę dalej, uwalniając ją dla nadchodzącego. Jeżeli zajęte są kolejne bazy, wszyscy zawodnicy je zajmujący przesuwają się o jedna bazę. W tej sytuacji zawodnik na trzeciej bazie osiąga w ten sposób bazę domową, zdobywając punkt dla swej drużyny. Zdobycie punktu następuje wtedy, gdy jeden zawodnik zdobędzie po kolei cztery bazy, włączając w to home plate. Zawodnik ma prawo walczyć o zdobycie następnej bazy wtedy, gdy zawodnik z jego drużyny będący w danym momencie batterem zdoła uderzyć piłkę i sam biegnie w kierunku pierwszej bazy. Zawodnik zdobywający kolejne bazy może być zbity w trakcie zdobywania kolejnych baz, podobnie jak i zdobywający pierwszą bazę, jednak tenże zawsze musi być zbity pierwszy, a dopiero po nim zawodnicy na kolejnych bazach. Pilnujący pierwszej bazy po zbiciu zawodnika atakującego ją może odrzucić piłkę do pilnującego następną atakowaną bazę. Jeżeli tamten po złapaniu piłki dotknie swej bazy lub atakującego ją zanim ten bazę osiągnie, zbija także i jego. W tej sytuacji ma się do czynienia z podwójną grą tzw. double play. Teoretycznie może mieć miejsce gra potrójna triple play, kiedy w podobny sposób zostają zbici trzej zawodnicy drużyny at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!. Taka sytuacja zdarza się jednak niezwykle rzadko. Jeżeli zawodnik uderzający uderzy piłkę w taki sposób, że nie złapana opuści ona obszar boiska (spadnie za parkanem, kończącym boisko), uzyskuje on tzw. home run. Wtedy to, jako że piłka jest poza grą i nie może być zbity, przebiega (zwykle powolnym truchtem) boisko zaliczając wszystkie po kolei bazy zdobywając punkt dla swojej drużyny. Jeżeli którakolwiek z baz jest zajęta przez innych zawodników, także i ci zaliczają pozostałe bazy dobiegając do bazy domowej, także zdobywając punkty dla swej drużyny. Przy home run drużyna atakująca może zdobyć aż cztery punkty pod warunkiem, że wszystkie trzy bazy są zajęte – bases loaded. Home run podobnie jak double play są najbardziej emocjonującymi momentami gry. Gdy zawodnik uderzający zostanie zbity lub zdobędzie bazę, do gry wkracza kolejny zawodnik tej samej drużyny. Kolejka tzw. line up zawodników jest ustalona przed meczem i żaden zawodnik nie może wrócić do gry jako uderzający, dopóki wszyscy jego koledzy z drużyny nie wykonają swego zadania na tej pozycji. Drużyna w polu (fielding team) Fielding Team tworzą pitcher, catcher, czterech infielderów, z których trzech strzeże bazy jako first baseman, second baseman, third baseman i short stopper. Short stopper zwykle zajmuje pozycję w okolicy drugiej bazy wspomagając drugiego basowego. Drużynę dopełniają trzej outfielders grający na polu zewnętrznym. Wszyscy zawodnicy z wyjątkiem catchera i pitchera, występują jako uderzający (batters) gdy ich drużyna gra jako uderzająca (Team at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!). Przepisy niektórych lig wymagają także od nich wzięcia udziału w grze at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!. Pierwszy bazowy, który tradycyjnie jest najlepszym batterem zespołu, zajmuje pozycje bardzo blisko pierwszej bazy, stale dotykając ją nogą i będąc gotowym do przyjęcia piłki po odbiciu battera przeciwnej drużyny. Drugi bazowy i trzeci bazowy zwykle operują w okolicach swych baz. Short stopper zwykle stoi w okolicy drugiej bazy znajdującej się za plecami pitchera swej drużyny. Jest to bardzo ważna pozycja, gdyż najczęściej piłka uderzona przez battera przeciwnej drużyny przelatuje tym torem, a wyłapanie jej tak blisko pola gry zapewnia zbicie zawodnika lub nawet dwóch zawodników (double play) przeciwnej drużyny. Trzech outfieldersów rozmieszczonych jest na murawie pola zewnętrznego i zadaniem ich jest wyłapanie długich odbić, jeśli to tylko możliwe z powietrza, oraz odrzucanie piłki w kierunku short stoppera, który przekazuje ją do kolejnych bazowych zgodnie z aktualnymi potrzebami gry. Rzucanie (pitching) Rzucanie piłki, a w związku z tym i rola pitchera, jest nie do przecenienia. Wysoka klasa pitchera często decyduje o zwycięstwie drużyny i odwrotnie, błędy przez niego popełniane zwykle kończą się zdobyciem punktów przez drużynę przeciwną. Pitcher jest zawodnikiem wyspecjalizowanym w swym zadaniu i zwykle nie występuje w kolejce batterów (chyba że nakazują tego ligowe przepisy) w czasie gdy drużyna gra jako fielding team. Pitcher zajmuje pozycję w centralnym punkcie bazowego kwadratu w odległości 60 stóp od catchera, do którego kierowane są jego rzuty. Każdy z pitcherów ma swoją własną technikę rzutu, lecz można wyróżnić w nich pewne zasadnicze wspólne cechy. W pierwszym momencie pitcher trzyma piłkę w dłoni za plecami. Przebierając palcami stara się uchwycić piłkę tak, by najskuteczniej ją uwolnić w końcowej fazie rzutu. Następnie lekko przysiadając na jednej nodze wykonuje półobrót, jednocześnie wykonując wypad ciałem z jednoczesnym potężnym wymachem ręki, w której trzyma piłkę. W końcowej fazie zamachu uwalnia piłkę, która szybuje w kierunku catchera. Wyrzut kończy się przysiadem, w którym hamowana jest energia bezwładności ciała. Pitcher po wykonaniu rzutu szybko podnosi się by być gotowym na ewentualne wyłapanie piłki odbitej przez battera przeciwnej drużyny, gdy ta znajdzie się w jego zasięgu. Taka sytuacja nie jest częsta, lecz zwykle prowadzi do zbicia zawodnika lub w sprzyjających okolicznościach double, a nawet triple play. To co na pierwszy rzut oka może się wydać łatwym, w istocie jest nie tylko wymagającym fizycznie, lecz i technicznie zadaniem. Piłka rzucona przez pitcherów profesjonalnych, grających w głównych ligach, osiąga prędkość do 150 kilometrów na godzinę. Piłka musi być rzucona precyzyjnie, gdyż aby zostać zaliczona jako prawidłowa (prowadząca do zbicia - strike out zawodnika at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!), musi nadlecieć do łapiącego ją catchera odpowiednim torem. Dodatkowo pitcher nadaje piłce rotację by odpowiednio zmodyfikować tor oraz by w chwili kontaktu z kijem w czasie uderzenia możliwie jak najbardziej utrudnić batterowi dalekie, płaskie odbicie, które zagwarantuje mu dostatecznie dużo czasu na zdobycie bazy lub nawet da mu home run. Wprawni pitcherzy posiadają wiele technik rzutów. Najczęściej stosowana jest fastball, kiedy to piłka wyrzucona jest z możliwie jak największą prędkością i podąża po torze prostoliniowym w kierunku catchera. Innymi typami rzutów są curveball, slider, changeup, forkball i knuckleball. Rzucanie piłki jest także wyzwaniem fizycznym. W ciągu przeciętnego meczu następuje od 120 do 170 rzutów. Z tego względu tylko w rzadkich przypadkach ten sam pitcher gra przez całą grę. Zwykle w ciągu meczu zmieniany jest przez rezerwowego, tzw. relief pitcher. Rezerwowi znajdują się w wydzielonym miejscu, które jest zwykle prostokątnym obszarem ogrodzonym wysokim parkanem i leżącym na skraju boiska, zwanym bullpen (dosłownie "zagroda dla byków") . W momencie konieczności wymiany relief pitcher zostaje wywołany (współcześnie za pomocą radiotelefonu lub telefonu komórkowego) i po krótkiej rozgrzewce dokonywanej na skraju boiska wchodzi do gry. Jako że w profesjonalnych ligach drużyny prowadzą bardzo intensywne rozgrywki (nawet do sześciu meczów tygodniowo), po kilku meczach pitcher zwykle musi się udać na kilkudniowy odpoczynek w celu odzyskania sił. Interesującym aspektem gry pitchera, a dla osób niezorientowanych nawet komicznym, jest sposób komunikowania się pomiędzy pitcherem a catcherem. Komunikacja taka jest konieczna w celu ustalenia rodzaju rzutu. Pitcher wysyła sygnały do swego partnera za pomocą umówionego wcześniej systemu gestów zwykle dotykając w odpowiedni sposób daszka czapki, uszu, nosa lub innych części ciała. Kod musi być często modyfikowany, nawet kilka razy w czasie jednego meczu, by nie został rozszyfrowany przez drużynę przeciwną. Łapanie piłki (catching) Catcher jest zawodnikiem najbliżej współpracującym z pitcherem, tworząc z nim zespół zwany battery. Zajmuje on pozycje bezpośrednie za bazą domową (home plate). Zadaniem catchera jest skuteczne złapanie piłki adresowanej do niego. Niekiedy catcher także musi ją odrzucić do jednego z bazowych, jeżeli wymaga tego aktualna sytuacja. Zadanie catchera może się wydawać łatwe, lecz w istocie jest wymagające fizycznie. W ciągu każdego meczu zawodnik musi spędzić kilka godzin w niewygodnej pozycji kucając. Dodatkowo pewne złapanie piłki nadlatującej z prędkością bliską 150 kilometrów na godzinę wymaga wprawy i siły. W większości lig catcher jest także częścią kolejki (line up) uderzających, gdy jego drużyna gra jako uderzająca (at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!). Także zawodnicy grający w polu infielders i outfielders muszą być bardzo sprawni w wyłapywaniu piłek w różnych sytuacjach. Uderzanie piłki Uderzenie piłki zwykle następuje po szerokim zamachu kijem. Przy skutecznym uderzeniu piłka (zwykle na ułamek sekundy zanim wyląduje ona w rękawicy catchera) wylatuje w przestrzeń. Jeżeli przekroczy boczne linie (foul lines) zwana jest foul ball i zwykle jest ignorowana, aczkolwiek gdy złapana z powietrza (air ball) przez catchera lub innego zawodnika, jest uznawana jako strike out. Zwykle jednak te piłki lądują na trybunach. Najbardziej oczekiwanym uderzeniem jest takie, które kończy się wysokim i dalekim (poza krańcowy parkan) lotem. W takiej sytuacji mamy do czynienia z home run. Podobnie uderzona piłka, lecz z mniejszą siłą, ląduje w polu gry, lub co gorsza dla zawodnika uderzającego, gdy zostaje wyłapana z powietrza i powoduje jego zbicie. Bardziej pożądanym jest płaskie, szybkie uderzenie, w wyniku którego piłka, jeśli tylko przedrze się przez zaporę zawodników grających w polu wewnętrznym, kozłując lub lecąc płaskim lotem zagłębia się w pole zewnętrzne (outfield). Taka trudna do złapania piłka zwykle daje uderzającemu wystarczająco czasu na zdobycie jednej lub nawet dwóch baz. Zdobywanie baz Celem gry jest zdobywanie baz. Podstawowym sposobem jest prawidłowe odbicie piłki przez zawodnika uderzającego (batter), które zwykle daje mu wystarczająco dużo czasu na dobiegniecie do bazy, a innym zawodnikom z bazy do bazy. Nie jest to jedyny sposób. Po pierwsze, jeśli pitcher popełni cztery błędy, to znaczy piłka rzucona przez niego nadleci do catchera nieodpowiednim torem, a batter nie wykona zamachu, dostaje on tzw. walk, czyli bazę za darmo. Podobnie się dzieje, gdy błędnie rzucona piłka uderzy battera. Taka sytuacja często kończy się groźną kontuzją, lecz jeśli tak nie jest, batter dostaje bazę za darmo. Innym sposobem zdobycia bazy jest jej "ukradzenie" - stealing base. Ukraść bazę może zawodnik zajmujący pierwszą, drugą lub trzecią bazę i ma przed sobą wolna bazę, to znaczy nie zajętą przez innego zawodnika własnej drużyny. Normalnie zawodnik zajmujący bazę stoi bardzo blisko niej, by uniknąć ewentualnego zbicia. Zawodnik zamierzający ukraść bazę zwykle odsuwa się od niej na kilka kroków w kierunku następnej bazy. Zwykle jest to zauważone przez drużynę przeciwną, lecz często ignorowane. Niktórzy pitcherowie podejmują jednak próbę zbicia takiego zawodnika, niespodziewanie rzucając piłkę zamiast do catchera do bazowego strzegącego danej bazy. Jeśli zawodnik usiłujący ukraść bazę nie powróci na swoją zanim bazowy złapie piłkę, zostaje zbity. Zważywszy na fakt, że kradnącymi bazy są zawodnicy zwinni, na ogół udaje im się manewr powrotu na bazę. Przez pitcherów podanie do bazowego najczęściej traktowane jest bardziej jako próba zniechęcenia kradnącego, niż nadzieja na jego zbicie, gdyż jest to manewr dość ryzykowny. Bazowy nie spodziewający się podania może mieć problem z odebraniem szybkiej piłki, a to może dać szansę na skradzenie bazy. Zawodnik stojący na którejś z baz może ruszyć w kierunku następnej w dowolnym momencie - także zaraz po uderzeniu przez battera. Kiedy jednak batter uderzy fly ball (piłka wysoko w powietrze), to kradnący powinien się wstrzymać. Jeśli bowiem któryś z zawodników broniących wyłapie piłkę przez jej kontaktem z ziemią, to batter zostaje wyautowany, a wszyscy atakujący w polu muszą wrócić do bazy, którą zajmowali przed uderzeniem. Dopiero po "zameldowaniu" się na swojej bazie mogą spróbować pobiec do następnej. Inningi i punktacja Podstawową jednostką meczu baseballowego jest inning. Każdy inning składa się z dwóch okresów półinningów, zwanych top of inning i bottom of inning. W każdym z okresów drużyny grają na przemian jako uderzająca (team at bet-at-home-brak-polskiej-licencji!) i w polu (fielding team). Pomiędzy każdym inningiem, jak i pomiędzy półinningami, następuje krótka przerwa na przegrupowanie drużyn. Standardowy mecz baseballowy składa się z dziewięciu inningów i trwa przeciętnie około dwóch godzin. Zgodnie z zasadami mecz nie może zakończyć się remisem. Jeśli drużyny w końcu dziewiątego inningu posiadają tę samą liczbę punktów, kolejne inningi są dodawane. Gra jest kontynuowana do czasu zdobycia rozstrzygającego punktu. Teoretycznie więc mecz baseballowy może trwać w nieskończoność. Praktycznie jednak prędzej czy później któraś z drużyn zdobywa punkt. Najdłuższym, a jednocześnie jedynym remisowym zanotowanym w historii meczem baseballowym był rozegrany w 1920 roku pomiędzy Brooklyn Robins (współcześnie Dodgers) a Braves). Mecz przerwano po 26 inningach z powodu zapadających ciemności. Mecz zakończył się wynikiem 1-1. Punktacja w meczu baseballowym jest niezwykle prosta. Liczone są punkty za każdorazowe zdybcie bazy domowej (home plate). Zwykle sumaryczna liczba punktów zdobyta przez obie drużyny oscyluje wokół liczby 10, jednak mecze, w których zdobywany jest tylko jeden punkt lub dwa, nie należą do rzadkości. Dodatkowy personel i sędziowie Każda z drużyn ma swojego głównego trenera (manager). Jego zadaniem jest dbanie o ogólną strategię gry, ustalenie pozycji i kolejki uderzających. Ma on do pomocy asystentów, dbających o poszczególne elementy gry i grupy zawodników. Stanowiska trenerów znajdują się na obrzeżu boiska pomiędzy pierwszą a drugą bazą i pomiędzy trzecią a domową bazą. Trenerzy doradzają zawodnikom w czasie gry. Grę nadzorują sędziowie, tzw. umpires. W każdej grze uczestniczy przynajmniej jeden sędzia zajmujący stanowisko za zawodnikiem łapiącym piłki (catcherem). Jego zadaniem jest decydowanie o prawidłowości rzucanych piłek. W grze lig zawodowych do każdej bazy przypisany jest pojedynczy sędzia. Decyduje on, czy baza została zdobyta, czy też zawodnik ją zdobywający został zbity. Oddzielną funkcją jest sędzia zliczający punkty (official scorer). Ubiór i wyposażenie zawodników Tradycyjnie zawodnicy drużyn baseballowych ubrane są w trykotowe stroje, składające się z bluz z długimi rękawami, długich spodni i podkolanówek często naciągniętych na spodnie. Trykoty poszczególnych drużyn różnią się krojem, barwami i znakami. Sportowe buty wyposażone są w kolce na podeszwie, by zwiększyć przyczepność do gruntu. Ważnym elementem ubioru zawodników jest czapka z daszkiem (baseballówka – baseball cap). Szeroki i długi daszek ma za zadanie ochraniać oczy przed słońcem. Popularność baseballu przyczyniła się do wzrostu popularności tego typu czapek, które praktycznie wyparły inne nakrycia głowy w codziennym użyciu. Do pozostałych elementów wyposażenia zawodnika należą: * kij baseballowy (baseball bet-at-home-brak-polskiej-licencji!) – lekko stożkowy z zaokrąglanym końcem i wygodnym, dwuręcznym uchwytem. Wykonywane z drewna lub z aluminium. Te ostatnie nie są dopuszczone do użytku w ligach zawodowych. * rękawica baseballowa (mitt) – duża rękawica, przystosowana do wygodnego i skutecznego chwytania piłki. * piłka (baseball) – korkowe jądro owinięte jest ciasno wieloma warstwami cienkiego sznurka. Pokryta skórą lub skóropodobnym tworzywem z szwem. * hełm battera – podobny w kształcie do czapki, lecz wzmocniony miękką wykładziną i osłoną na ucho wystawione w kierunku nadlatującej piłki, skutecznie chroniący głowę zawodnika przed uderzeniem. * osłona catchera – maska ze stalowych drutów, napierśnik i nagolenniki chroniące catchera przed przypadkowym uderzeniem piłką. informacje pobrane z encyklopedii nie dziś tu jutro wygramy Im lepszy przeciwnik tym większa satysfakcja z wygranej ...
Może również pojawiać się w różnych publikacjach z krzyżówkami, w tym w gazetach i witrynach internetowych na całym świecie, takich jak LA Times, New York Times, Wall Street Journal i nie tylko. Oficjalne pytania dotyczące baseballu Co jest UMP? Sędzia lub sędzia to urzędnik, który reguluje zasady gry w baseball. Więc masz to.
Hollywood trzęsie branżą filmową, więc sporo filmów, które oglądaliśmy przez całe życie, miało całe mnóstwo motywów i nawiązań typowo amerykańskich. Jest więc taka gra, którą każdy widział, ale wciąż niewielu wie, na czym dokładnie ona polega. Baseball i towarzyszące mu słynne karty z baseballistami - sport ten zyskiwał sporą popularność w Ameryce Północnej tuż po drugiej wojnie światowej, by ostatecznie w dzisiejszych czasach oddać nieco pola footballowi amerykańskiemu. Mimo to warto wiedzieć, na czym polega baseball. Zasady przybliżamy dziś szybko, prosto i przystępnie! W tym artykule znajdziesz odpowiedzi na pytania: W jakich momentach wykorzystywany jest kij baseballowy? Jaką funkcję spełnia rękawica do baseballa? Ilu mamy graczy na boisku, kim jest miotacz? Czy polski baseball w ogóle istnieje? Oraz ogólnie - na czym polega baseball - zasady, punkty, liczebność drużyn i inne, cenne wiadomości. I chociaż prawdopodobieństwo obejrzenia meczu na żywo w polskich warunkach jest niewielkie, to warto przyswoić sobie kilka podstaw związanych z tym sportem, aby… lepiej rozumieć oglądane filmy! Poza tym można również i u nas kupić akcesoria związane z tą aktywnością - to może być doskonała odmiana np. dla osób, które regularnie ćwiczą i potrzebują stałego różnicowania swojego planu treningowego . Może w ramach rozgrzewki warto wykonać kilka słynnych „rzutów”?Drużyna baseballowa - ilu zawodników, kto jest kimZasady baseballu przewidują spotkanie dwóch drużyn na specjalnie przygotowanym boisku, które znacząco różni się od tych do koszykówki, piłki nożnej czy siatkówki - jest ono zbudowane na planie koła, a konkretniej jego wycinka w postaci ćwiartki. Każda z drużyn naprzemiennie wciela się w rolę atakujących (uderzających), bądź broniących się (grających w polu). Do gry potrzebnych jest 9 zawodników w zespole, uzupełnianych o zmienników. Wśród osób przebywających na boisku można wyróżnić następujących graczy: Miotacz - gracz drużyny w polu, który rzuca piłkę. Jego technika i kunszt nierzadko decydują o wygranej w spotkaniu. Ponadto miotacz musi być gotowy na wyłapanie piłki odbijanej przez pałkarza. Łapacz - osoba współpracująca z miotaczem. Spędza on w pozycji przykucniętej na bazie domowej sporo czasu, a jego zadaniem jest wyłapanie piłki rzucanej przez miotacza. W określonych momentach musi on również być gotowy do odrzucenia piłki do bazowych. Pałkarz - osoba dzierżąca kij do baseballa. Obok miotacza skupia on najwięcej uwagi, jest podstawą u drużyny atakującej. Jego zadaniem jest odbicie piłki, by następnie odrzucić kij i rozpocząć bieg przez kolejne bazy, celem zdobycia punktu. Gracze wewnątrzpolowi - pierwszobazowy, łącznik, drugobazowy i trzeciobazowy. Ich zadaniem jest strzeżenie każdej z baz, a łącznik dodatkowo stoi najczęściej w okolicach drugiej bazy, próbując przeciąć tor lotu odbijanej przez pałkarza piłki. Gracze zapolowi - trzy osoby grające na zapolu. Ich zadanie polega na wyłapywaniu bardzo długich odbić tak, aby nie dotknęły one stronie broniących jest zatem na boisku zawsze 9 graczy, a atakujący mają do dyspozycji (w zależności od przebiegu meczu) od jednego do czterech - zasady gry, od których warto zacząćMecz w typowych rozgrywkach ligowych podzielony jest na dziewięć rund, są to tzw. inningi. Wygrywa ta drużyna, która na koniec będzie miała więcej punktów. W baseballu zasady nie przewidują remisów na koniec spotkania! Rundy są podzielone na dwie połowy, aby każda z drużyn mogła wcielić się w rolę atakujących i broniących. Celem ataku jest zdobycie punktów, a obrony - autów, czyli zapobieganie punktowaniu. Całość gry polega na zdobywaniu baz. Punkt przyznawany jest za zdobycie bazy domowej, zazwyczaj w jednym meczu jest ich około 10. Zaliczenie konkretnej bazy następuje w momencie, gdy pałkarz po skutecznym odbiciu (a później biegu) dotknie jej jakąkolwiek częścią swojego ciała, ale musi zrobić to zanim drużyna broniąca zdoła wyłapać piłkę. Dlatego najbardziej cenne są potężne odbicia, gdy piłka ląduje za trybunami - jest to równoznaczne ze zdobyciem wszystkich baz. Pałkarz może popełnić błędy polegające na nieodbiciu lub zignorowaniu nadlatującej piłki, ale trzy takie błędy skutkują strikeoutem. Z kolei zasady baseballa przewidują, że „za darmo” atakujący mogą zdobyć bazę w momencie czterokrotnego błędu w rzucie przez miotacza. Sam rzut zawsze jest poddawany ocenie sędziowskiej. Co ciekawe, bazę można w określonych warunkach również ukraść - może to zrobić zawodnik, który zdobył już jakąś bazę, lecz tylko w momencie, gdy kolejna pozostaje niezbędne podczas gry w baseball: rękawica do baseballa oraz kij baseballowyDość kultowe stały się również akcesoria do gry. W tym jedno z nich zyskało szczególną sławę, wedle której kij do baseballa = samoobrona. Skupmy się jednak na samej grze, w której to się wykorzystuje: Piłka do baseballa. Bardzo charakterystyczna, jej wierzchnia warstwa wykonana jest ze skóry z przeszyciem wykonanym za pomocą dobrze widocznego szwu. Piłka ta doskonale leży w dłoni. Zainteresować mogą też egzemplarze kolekcjonerskie, podpisywane przez najsłynniejszych graczy - takie sztuki potrafią kosztować krocie lub nawet być bezcenne. Kij baseballowy i specjalne rękawiczki do odbijania. Te kije, które są dopuszczone do gry, od lat są wykonywane z drewna. To solidna, dwuręczna, stożkowa konstrukcja, którą wprawny gracz może odbić piłkę. Rękawiczki potrzebne są do neutralizowania sił związanych z odbiciem oraz zapobieganiu odciskom. Słynna rękawica do baseballa. Sprzęt uszyty idealnie pod jedną czynność - sprawne łapanie piłki baseballowej. Warto pamiętać, że różnicuje się ją na lewą i prawą, w zależności od preferencji łapacza. Wykonana jest najczęściej ze skóry lub materiałów typu PVC. Strój łapacza i hełm pałkarza. W sporcie tym, nie mniej ważne od samych akcesoriów do gry są te, które mają chronić graczy. Pałkarz musi w szczególny sposób chronić głowę, natomiast łapacz - niemal całe ciało. Ciekawostką jest, że podobnie ubrany jest sędzia. Wszystko po to, aby zyskać ochronę przed piłką, której uderzenie mogłoby być bardzo bolesne. Akcesoria baseballowe nie są przesadnie drogie; rękawicę do baseballa można kupić już za ok. 90 zł, markowa piłka to wydatek 20 zł, a klasyczny kij baseballowy drewniany można nabyć za około 200-400 zł, w zależności od rodzaju baseball jak piłka nożna na Wyspach Owczych. Jest serce i wola walki, a za to należy się graczom szacunekW Polsce mamy obecnie 26 oficjalnie działających klubów baseballowych, z czego spora część funkcjonuje na terenach Górnego i Dolnego Śląska. Wszystkie zrzeszone są w ramach Polskiego związku baseballu i softballu (PZBall), który nadzoruje rozgrywki ligowe, puchar i inne turnieje. Polski baseball to również kadra narodowa seniorska i kilka dywizji młodzieżowych, pokazujących się w rozgrywkach European Championship. Od lat sport ten walczy w kraju o uwagę, początkowo tłamszoną przez władze PRL-u, a później przez braki budżetowe. O takich funduszach, jakie ma piłka nożna czy nawet skoki narciarskie , polscy baseballiści mogą tylko pomarzyć. Głównym problemem jest chociażby brak zaplecza boiskowego czy nikłe zainteresowanie mediów. Mimo to każdy chętny, którego zafascynuje ten sport, ma szansę na rozwój w nim oraz… założenie własnego klubu drugoligowego (Participation League). Bariera wejścia jest naprawdę niewielka, a PZBall mocno zachęca do próby sił. Prawdziwym problemem może być wspomniany wcześniej brak boisk — tych pełnowymiarowych mamy w kraju obecnie tylko siedem. Zatem jeśli udało się już przyswoić sprawy charakteryzujące baseball — zasady, zadania graczy i wszelkie podstawy — to warto chwycić piłkę, kij, rękawicę i w gronie znajomych spróbować czegoś nowego!Decathlon GOgo@ fanami sportu Wprowadzenie Baseball; Historia baseballu; Zasady gry w baseball Boisko Zasady ogólne Drużyna uderzająca Drużyna w polu Rezerwowi i dokonywanie zmian Rzucanie Łapanie piłki Uderzanie piłki Zdobywanie baz Zmiany i punktacja Dodatkowy personel i sędziowie; Ubiór i wyposażenie zawodników; Kultura baseballowa; Ligi baseballowe Major 18+ Ta strona może zawierać treści nieodpowiednie dla osób niepełnoletnich. Zapamiętaj mój wybór i zastosuj na pozostałych stronach należy tak trafić żeby oblać ryj kibica na trybunie... © 2007-2022. Portal nie ponosi odpowiedzialności za treść materiałów i komentarzy zamieszczonych przez użytkowników jest przeznaczony wyłącznie dla użytkowników pełnoletnich. Musisz mieć ukończone 18 lat aby korzystać z • FAQ • Kontakt • Reklama • Polityka prywatności • Polityka plików cookies Zasady baseballu dotyczące upuszczonej piłki faul ; Odległość od kopca miotaczy do płyty głównej w Little League Baseball ; Nazwy słynnych kijów baseballowych ; Zasady i przepisy dotyczące baseballu ; Proste zasady gry w baseball dla dzieci ; Czy powinieneś podnosić ciężary przed czy po treningu baseballowym? Jesteś już znudzony siatkówką, koszykówką oraz piłką nożną? Może masz ochotę zagrać z przyjaciółmi w coś nowego? Zaproponuj im baseball! Do niedawna był to sport znany głównie w Ameryce oraz wschodniej Azji. W Polsce staje się coraz popularniejszy, więc warto dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat. 1. Boisko Boisko do baseballu nie ma kształtu typowego prostokąta, jakie już dobrze znasz. Jest wycinkiem koła, ma więc dość charakterystyczny wygląd, który rozpoznasz od razu. Boisko podzielone jest na dwa wyraźnie kontrastujące z sobą obszary. Wewnętrzny składa się z kwadratu, na którego czterech rogach położone są bazy. Druga część boiska jest trawiastym obszarem będącym wycinkiem koła. 2. Zasady ogólne Można tutaj wyróżnić dwie drużyny. Jedna z nich próbuje zdobyć punkty a druga skutecznie to utrudnia. Zawodnik z drużyny atakującej najpierw odbija specjalną pałką piłkę rzuconą przez miotacza, po czym rzuca kij i biegnie do najbliższej bazy, aby ją zaliczyć. Jeśli mu się uda to biegnie do kolejnej itd., aż skończy bieg. W tym czasie zawodnik z drużyny przeciwnej próbuje złapać piłkę odbitą przez biegnącego gracza. Kiedy tego dokona, zawodnik biegnący musi zatrzymać się w najbliższej bazie. Wygrywa drużyna, która po 9 rundach będzie miała więcej punktów. 3. Rzucanie Rola miotacza jest w baseballu kluczowa. To o niego często zależy zwycięstwo lub porażka w charakterystyczny sposób wyrzuca piłkę. Wyrzut może się nieco różnić w zależności od techniki miotacza. Można jednak w ogólny sposób opisać jak to zazwyczaj wygląda: Najpierw miotacz trzyma piłkę za plecami, następnie lekko przysiadając na jednej nodze wykonuje szybki półobrót z towarzyszącym mu wymachem ręki i w ten sposób uwalnia piłkę. 4. Łapanie piłki Rola tzw. łapacza jest również bardzo ważna. Musi on skutecznie złapać adresowaną do niego piłkę przez miotacza (a czasem również odrzucić do jednego z bazowych, jeśli wymaga tego sytuacja). Zadanie to wymaga zręczności a także dużej sprawności fizycznej. Bowiem łapacz musi przebywać przez długi czas w niewygodnej pozycji kucającej w oczekiwaniu na piłkę. 5. Uderzanie piłki Wbrew pozorom to wcale nie łatwe zadanie! Uderzenie piłki zwykle następuje po szerokim zamachu kijem. Przy skutecznym uderzeniu piłka wylatuje w przestrzeń. Jeżeli przekroczy boczne linie zwykle jest ignorowana, aczkolwiek gdy złapana z powietrza przez łapacza lub innego zawodnika, jest uznawana jako out. Zwykle jednak te piłki lądują na trybunach. Najbardziej oczekiwanym uderzeniem jest takie, które kończy się wysokim i dalekim lotem. Podobnie uderzona piłka, lecz z mniejszą siłą, ląduje w polu gry, lub co gorsza dla zawodnika uderzającego, zostaje wyłapana z powietrza i powoduje jego wyautowanie. Bardziej pożądanym jest płaskie, szybkie uderzenie, w wyniku którego piłka kozłując lub lecąc płaskim lotem zagłębia się w pole zewnętrzne. Taka trudna do złapania piłka zwykle daje uderzającemu wystarczająco dużo czasu na zdobycie jednej lub nawet dwóch baz. 6. Zdobywanie baz Zdobywanie baz jest właściwym celem gry. Jest możliwe dzięki prawidłowemu uderzeniu piłki przez zawodnika uderzającego, daje to wystarczająco dużo czasu na zdobycie bazy innym zawodnikom. 7. Inningi i punktacja Jednostką w baseballu jest tzw. inning. Każdy inning składa się z dwóch okresów półinningów. W pierwszym okresie jedna drużyna gra jako atakująca, a w drugim nastepuje zamiana. Standardowy mecz baseballowy składa się z dziewięciu inningów. Zgodnie z zasadami mecz nie może zakończyć się remisem. Jeśli drużyny w końcu dziewiątego inningu posiadają tę samą liczbę punktów, dodawane są kolejne inningi. 8. Piłka baseballowa Myślę, że warto wtrącić kilka słów o piłce, która ma charakterystyczny wygląd. Jest to centralna część owinięta wieloma warstwami cienkiego sznurka. Z zewnątrz okrywa skórą ze szwem bądź tworem skóropodobnym. 9. Rozstawienie graczy To już ostatni punkt tego poradnika. Myślę, że zamiast się rozpisywać po prostu wstawię zdjęcie, z którego zapewne znacznie więcej widać baseball wcale nie jest skomplikowaną grą, wystarczy się trochę z nim zaznajomić. Podczas pierwszej gry pewnie będziecie się musieli trochę zastanowić nad zasadami, ale z każdą kolejną będzie coraz lepiej! :) Ciężko to wszystko opisać i za pierwszym razem zrozumieć ale podczas gry wszystko staje się przyjaciół lub znajomych (a może nawet szepnij słówko nauczycielowi z WF, zyskasz dodatkową sympatię za dobre pomysły!) do gry! Nie pożałujecie, a czeka was świetna zabawa i dużo emocjonującej rywalizacji. Ten film został przygotowany za pomocą Clipchampźródło: http://www.boccia-szkolenia-janowski.pl/boccia-janowski.htmlpozdrawiam Wiktor Noga #shorts